بررسی نوگرایی نقاشی در ایران معاصر

نقاشی ایران در دهه های بیست تا پنجاه ه . ش پا به عرصه جدیدی گذاشت، که در این راه به دستاوردهای متفاوتی نسبت به سنت های گذشته دست یافت. این موج نو بیشتر در جهت شناخت نوینی در تکنیک و اجرا بود که بعدها این حرکت هنری، هنرنوگرا خوانده شد. هنرمندان بیشتر مشتاق اجرا به شیوه جنبش های آوانگارد غربی بودند و به وجه اجتماعی، تحولات فرهنگی و رمزهای هنر ملی، سنتی و مذهبی کمتر توجه داشتند و این از دلایل عمده عدم پیشرفت هنر معاصر ایران در این دوران است. سوالی در اینجا مطرح می شود که چرا نقاشی نوگرای ایران در دهه بیست تا پنجاه مقلد هنر غرب شد؟ و دلیل عدم کامیابی نقاشی نوگرا ی ایران چه بود؟ این پژوهش به روش توصیفی و شیوه گردآوری کتابخانه ای صورت گرفته است. نتایج نشان می دهد در نقاشی دهه بیست تا پنجاه ایران تاکید بیشتر بر شیوه اجرا و صورت اثر بود این امر یکی دیگر از علل ناکامی در عرصه نقاشی بود به همین دلایل نقاشی نوگرا نتوانست الگویی مناسب برای دهه های بعد باشد. شناخت اندک از روند شکل گیری سبک های مدرن هنری در غرب دلیل دیگری است برای عدم کامیابی نقاشی نوگرایی ایران. خلاقیت ونوآوری از ملزومات آفرینش اثر هنری است که بدون توجه به آن امکان خلق اثری جاودانه و فرهنگ ساز میسر نیست.